Op donderdag 29 juli was het eindelijk zo ver. Om 7u30 kwamen we samen te Belsele. Met twee wagens reden we vandaar naar de luchthaven van Zaventem. Het inchecken verliep bij de een al wat vlotter als bij de ander. Toch zaten we allen op het vliegtuig toen het rond iets na elf de Belgische bodem achter zich liet. Via Istanboel kwamen we 's avonds laat aan in de provinciestad Erzurum. Met de taxi ging het naar Otel Polat waar we vrij snel ons bed opzochten. 
Om vijf uur de volgende ochtend werden we gewekt door het gezang van de minaret. Na een verkwikkend ontbijt op het dak en met een stralende zon besloten we het lastigste werk eerst te doen. In het kader van de nieuwbouwplannen van Chiro Belsele hadden we ruim 300 postkaarten verkocht. Deze kaarten dienden echter nog geschreven te worden en verstuurd vanuit Turkije. Tegen elf uur zat deze klus erop. We haastten ons naar het postkantoor, vulden de flessen met brandstof voor de msr-stoven en organiseerden de rugzakken. Wat later arriveerde het busje dat ons tot Yaylalar zou brengen. Het verst met de wagen bereikbare punt in het Kackar-gebergte. Het werd een lange, warme rit over zeer slechte wegen. Na een zestal uur kwamen we aan in Yaylalar. We onderhandelden over de prijs van het pension Altunay, installeerden onze kamer, aten lekker en kropen vroeg onder de wol.
Op zaterdag 31 juli trokken we eindelijk de wandelschoenen aan. Bedoeling was om de komende vijf dagen in de bergen door te brengen. Een insectenbeet besloot daar anders over. Na een paar uur stappen kwamen we langs het eerste bergdorpje (yayla). Het was ongeveer daar dat Dirk werd gebeten. Op een half uur tijd was zijn hand zo opgezwollen dat Dirk, JP en Patrick besloten om terug te keren. Bart en Koen lieten de rugzak achter bij een beekje en beklommen hun eerste drieduizender van de expeditie. In het pension aangekomen was het hand van Dirk ingepakt met een plastic zak. Locals hadden het met yoghurt ingesmeerd. Die nacht sloegen we de tent op in Yaylalar en hoopten dat de yoghurt zijn werk zou doen.
De volgende dag trokken we naar het basiskamp op 2800 meter. In tegenstelling tot de andere wandelaars/toeristen droegen we al onze spullen zelf: een rugzak van 25 kilogram. Zowat alle andere "klimmers" laadden immers hun spullen op een muildier of een paard. In het basiskamp aangekomen, maakten we kennis met een Koerd die ons wegwijs maakte. We stelden de tent op, genoten van het prachtige zicht en aten de eerste knorr-maaltijd van de trip.
Op maandag 2 augustus maakten we een inlooptocht om te acclimatiseren: een tiental uren met de rugzak sleuren door ongebaand terrein. De schitterende flora en de adembenemende landschappen lieten een diepe indruk na. Alle teamleden presteerden prima en terug in het basiskamp voelden we ons klaar voor een toppoging van de Mount Kackar. 
De volgende dag kruipen we een beetje nerveus om 4u30 uit onze slaapzak: vandaag doen we een gooi naar de top van Mount Kackar (3937 meter). Koen gaat er meteen als een racket vandoor en bereikt samen met JP de top rond 10u30. De anderen volgen kort daarna. De hoogte liet zich voelen maar niemand werd echt hoogteziek. Omwille van opkomende bewolking verbleven we slechts een half uurtje op de top. Drie uur later stonden we opnieuw in het basiskamp, 1100 meter lager. Wat nog belangrijker was: JP zijn knie hield stand. Amper twee maanden geleden werd hij nog geopereerd aan de meniscus en de kruisband. Op aanraden van de kinesist verloopt zijn revalidatie op grote hoogte wonderwel. Iedereen gelukkig en we voelden dat we klaar waren voor het hogere werk: de Ararat! De dag erop verlieten we het basiskamp en begaven ons opnieuw naar Erzurum. Daar troffen we de nodige voorbereidingen om de Ararat aan te pakken: lekker eten, boodschappen, bustickets bestellen, blog aanvullen, wassen,...
Regio
Oost-Turkije
Hoogste top
Kackar Dag: 3937 m
Wandelseizoen
eind juni - september
Overnachten
tent (wildkamperen is wettelijk toegelaten)
Beginpunt
Yaylalar (met openbaar vervoer of taxibus te bereiken vanuit Erzurum)
Algemeen
Turkije wordt beheerst door twee bergketens: het Taurusgebergte in het zuiden en het Pontisch gebergte in het noorden. Ze maken deel uit van de gordel die het Himalayagebergte met de Alpen verbindt. Het noorden van het land wordt begrensd door het 1100 kilometer lange en 150 kilometer brede Pontisch gebergte. Het Taurus- en het Pontisch gebergte ontmoeten elkaar in het oosten van het land en vormen daar samen een langzaam stijgend hooggebergte dat over brede streken hoogtes van 3000 meter of meer bereikt en op sommige plekken eeuwige sneeuw kent. De Turkse naam voor het Pontisch gebergte is Kackar, verwijzend naar de hoogste top Kackar Dag. Deze top is net geen vierduizender (3937 meter).
Het prachtige Kackar-gebied is zeer geschikt voor tententrektochten. Het wandelseizoen is erg kort. Pas in juli, wanneer de sneeuw voldoende is weggesmolten, groeit en bloeit alles er uitbundig. Augustus is dan ook de beste maand om dit gebergte te verkennen. Het is ook in deze periode dat de bergdorpjes (yayla's) door herders bewoond worden.
Er is een enorm verschil tussen de noord- en de zuidkant van het gebergte. De noordkant is het natste gebied van heel Turkije met 250 dagen per jaar regen. Rond het middaguur hangt hier bijna altijd mist, wat het oriënteren erg lastig maakt. De zuidkant is juist erg droog en daardoor uitermate geschikt voor een trektocht.
In de meeste yayla's kun je lokale basisproducten als melk en kaas kopen. Doch het zal nodig zijn om voldoende proviand mee te nemen in de rugzak. Overnachten zal gebeuren in tenten. Wild kamperen is wettelijk toegelaten en ook de beste manier om ten volle van de omgeving te genieten.
Meer foto's in het album.
De eigenlijke klim begon op 7 augustus. Vanuit Dogubayezit ging het met een Ford Transit over onmogelijke wegen naar het vertrekpunt. Onderweg raakte de Ford tot tweemaal toe oververhit en brak een van de bladveren. De chauffeur raakte, net als de motor, helemaal over zijn toeren. Na een tweetal uren dokkeren stopte de weg en werd een deel van onze uitrusting overgeladen op enkele paarden. De arme beesten gingen ons voor naar het eerste hoogtekamp op 3200 meter. Wij volgden topfit met een zware rugzak aan een hels tempo. Daar aangekomen, stelden we de tenten op, aten we kip met Turkse couscous, dronken thee en kropen we moe maar enthousiast in onze slaapzak.
De volgende dag stond een acclimatisatiedag op het programma: 1000 meter klimmen tot kamp 2 (4200 meter) en dan opnieuw dalen richting kamp 1. Dit geheel naar analogie met "Go high, sleep low" , de leuze om hoogteziekte te vermijden. Dag drie trokken we opnieuw naar kamp 2. Ditmaal bijeven we hier om te overnachten. We kruipen rond 18u00 in onze donzen slaapzakken.
De dag er na was D-Day: de dag van de toppoging.
Na een korte nachtrust brak dag 4 eindelijk aan. Om 02u00 kropen we uit onze warme slaapzakken de bittere koude tegemoet. De wind geselde onze tenten. Het drielagen-systeem werd consequent toegepast en we staken de benzinebranders aan. Thee werd gezet, de thermosflessen opgevuld. Om 03u15 staken we de dan uiteindelijk hoofdlampen aan en begon de zware beproeving richting top. De eerste 500 hoogtemeters waren bijzonder steil en gingen over een zeer geaccidenteerd parcours. Het ging niet altijd even makkelijk maar iedereen gaf zich voluit. Bij het eerste daglicht bereikten we de gletsjer en bonden we de stijgijzers aan. Gewapend met onze pickel bestegen we de laatste 300 hoogtemeters over de ijskap. 
Na ruim 4 uur hadden we ruim 1000 hoogtemeters overwonnen en kwam de top in zicht. Om 07u25 stonden we eindelijk 5137 meter hoger dan Belsele. Het was bijzonder koud en de wind waaide met een snelheid van ruim 60 km/u. We schatten de temperatuur rond 15 graden onder het vriespunt. Onze drinkzakken bevroren in de rugzak. Het was hierdoor onmogelijk om langer dan enkele minuten boven te blijven. Maar de plicht riep: vol trots en voldoening ontvouwden we onze chirovlag en namen de nodige foto's. Koen knoopte ook een klein fietswimpeltje vast aan de paal die het hoogste punt aangaf. Daarna ging het in één keer 2000 hoogtemeters naar beneden, terug naar kamp 1.
Regio
Oost-Turkije
Hoogte
5137 m
Vertrekpunt
Dogubayazit
Hoogteverschil
3600m
GPS coordinaten top
39° 42'113'' N 44° 17' 899'' O
Lengte
3 dagen stijgen, 2 dagen dalen
Link Summitpost
www.summitpost.org/ararat/339572
Algemeen
De met eeuwige sneeuw bedekte vulkaan ligt in het oosten van het land, in de provincie Igdir in Oost-Anatolië, dicht bij de grens met Armenië en Iran. De Turkse naam Agri is afgeleid van het Koerdische woord Agiri dat 'vurig' betekent, verwijzend naar het vulkanisme. De vulkaan is echter al duizenden jaren stil maar is met 5137m de hoogste berg in het Armeense Hoogland (nog steeds in Turkije).
De Ararat wordt als een heilige berg beschouwd. Volgens het Oude Testament strandde de ark van Noach op de berg Ararat na het zakken van het water van de zondvloed. Sommigen die het Noachverhaal letterlijk nemen, ontwaren een bootvorm in de Ararat-anomalie en veronderstellen een verband tussen deze opvallende geologische structuur en de ark.
De letterlijke tekst uit de bijbel (Genesis 8:4 en 8:5 volgens de Nieuwe Bijbelvertaling) luidt:
"Op de zeventiende dag van de zevende maand liep de ark vast op het Araratgebergte. Het water zakte voortdurend verder, en op de eerste dag van de tiende maand werden de toppen van de bergen zichtbaar".
Het is echter niet zeker of de tegenwoordige Ararat dezelfde berg is als die uit het verhaal. Door critici wordt dit veelal als een misverstand beschouwd.
Technisch
De Ararat mag dan wel 5137 meter hoog zijn, toch is de berg relatief eenvoudig te bedwingen. In tegenstelling tot het Kackar-gebergte is de Ararat een ruwe, kale top die moeilijk te bereiken is. Echter via de zuidroute hebben we de meeste kans op succes. Op deze route zijn twee tentenkampen. Het eerste is nog relatief groen op de hoogte van 3200 meter. Het tweede kamp, op 4200 meter, is rotsig en biedt slechts plaats aan enkele tenten. De zuidroute is bewegwijzerd door de AKUT ( de Turkse reddingsorganisatie) en zal ongeveer 4 dagen in beslag nemen.
Voor de beklimming van de berg is zowel een "climbers visa" als een "permit" (toelating) nodig. Deze documenten worden geregeld door de Turkse Ambassade en het gidsenbureau dat verplicht is op deze expeditie.
De stad Dogubayazit is het vertrekpunt. Vandaar gaat het richting Eli, een dorp dat vanuit de stad na een twee uur durende rit wordt bereikt. Dit dorp is gelegen op 2200 meter hoogte en is eveneens het hoogst bereikbare punt met de jeep. Vandaar gaat het via een bergpad naar het eerste basiskamp op 3200 meter. Deze wandeling neemt normaalgezien vier uur in beslag.
Vanuit kamp 1 gaat het via een steil en ruw pad naar kamp 2 op 4200 meter. Deze tocht zal een drietal uren duren.
De volgende dag, 11 augustus, daalden we nog eens 1000 hoogtemeters tot 2200 meter. Daar werden we opgewacht door hetzelfde busje waarvan de bladveer inmiddels vervangen was... Maar deze keer lekte de remvloeistof. Om de haverklap kroop de chauffeur onder het voertuig om zich te vergewissen van onze veiligheid. Uiteindelijk arriveerden we veilig in Dogubayezit, waar net de Ramadam was ingezet. Zelfs een biertje zat er niet meer in. Niet getreurd. Iedereen was dolblij met het behalen van de top. Het doel was bereikt!
De volgende dagen ging het via Erzurum naar Istanboel. Daar hadden we een dag tijd voor de nodige souvenirs. Toen ging het terug naar Brussel...
Wij boekten al onze vluchten via connections bij Turkish Airlines. In het heengaan maakten we een tussenlanding in Istanboel om vervolgens een tweede vlucht naar Erzurum te nemen. Na de trekking in het Kackargebergte namen we de bus naar Dogubayazit. In het terugkomen vlogen we opnieuw van Erzurum naar Istanboel waar we een extra dagje bleven. Vandaar ging het opnieuw naar Brussel.
De verplaatsing van Erzurum naar Yaylalar gebeurde met een gecharterd minibusje. We regelden dit via het pension Altunay in Yaylalar.
De bus van Erzurum naar Dogubayazit vertrekt in het grote busstation dat we met de taxi bereikten.
In Erzurum zijn genoeg goedkope hotels te vinden. Wij boekten het Otel Polat. In Yaylalar verbleven we in Pension Altunay . Onderhandelen is de boodschap. Alsook voor het transport van Erzurum tot Yaylalar. Keuze tussen nieuwe kamers of kleinere kamertjes in het oude gedeelte van het pension. Ontbijt is fantastisch!
In Dogubayazit verbleven we in het eenvoudige Hotel Tahran . Goedkoop en op dak (waar ontbijt wordt geserveerd) een prachtig zicht op de stad.
Bij het terugkeren verbleven we nog een nacht in Istanboel. We sliepen hier in het zeer centraal gelegen en betaalbare Hotel Santa Sophia.
Voor de beklimming van de Ararat heb je een speciaal sportvisum en permit nodig. Dit moet je ruim genoeg op voorhand aanvragen bij de Turkse ambassade te Antwerpen. Op voorhand bellen vooralleer je langsgaat is aangewezen. De openingsuren zijn nogal onvoorspelbaar.
Adres
Sorbenlaan 16
2610 Wilrijk (Antwerpen)
Telefoon
03 827 13 90
Het beklimmen van de Mount Ararat is enkel mogelijk mits begleiding door erkende gidsen. De reden hiervoor is tweeledig: enerzijds wordt op deze manier de economie wat aangezwengeld. Anderzijds ligt de Ararat in Koerdisch gebied. Het Turkse leger dult geen pottenkijkers en wil dan ook de volledige controle over de berg behouden. Voor de aanvang van de klim passeer je met heel de groep langs de controlepost op een grote kazerne in Dogubayazit. Indien er strubbelingen zijn, is de het zeer goed mogelijk dat de toegang tot de berg wordt verboden.
Talen
Engels
Adres
Sogutlucesme Cad. Karatekin Is Mrk. No: 65 Kat: 3 D: 1 Kadikoy
ISTANBUL - TURKEY
Website
www.anatolianadventures.com
Email
info@anatolianadventures.com
Telefoon
+90 (216) 418 52 22
+90 (216) 418 45 22
Meer informatie
Correcte organisatie voor een redelijke prijs. Wij kozen voor de minst uitgebreide formule zonder kok en eettent. Op voorhand gaven we wel een boodschappenlijste mee dat voor ons klaarstond. Ook tenten en slaapmatjes werden voor ons voorzien. We werden begeleid door twee gidsen. De 'language guide' Apu was een oudere man met veel ervaring en verhalen die alles regelde en uiteindelijk niet mee naar de top ging. De andere gids, een leraar LO uit een stadje in het noordoosten van Turkije, begeleidde ons naar de top. De route is nooit technisch en het routeverloop zeer evident. Indien de begeleiding niet verplicht zou zijn, is deze berg makkelijk zelfstandig te beklimmen.
Het Kackargebergte is fantastisch mooi en toch zo onbekend in Europa: prachtige bergmeren, ruwe rotsen, ongekende flora en pittoreske herdersdorpen. De beklimming van de Kackar Dagi, de hoogste top in het Kackargebergte, is pittig en vormde de ideale voorbereiging op de Ararat. Het landschap rond de Ararat is in tegenstelling tot het Kackargebergte, saai en stoffig. Maar de hoge witte top zien oprijzen uit het relatief vlakke landschap is een prachtig zicht en zal ik me voor altijd herinneren.
Zowel fysiek en mentaal zijn er nooit problemen geweest en hebben we alle vijf op de 5137-meter hoge top gestaan; voorlopig mijn hoogterecord.
Ik heb zeer goede herinneringen aan deze trip. We zamelden er niet alleen een berg geld mee in ten voordele van de bouwplannen van onze jeugdbeweging. Ons team was ook goed in balans ondanks de leeftijdsverschillen en verschillende achtergronden. Meer zelfs. Ik zou direct terug mijn duffelzak inpakken om opnieuw met hen de bergen in te trekken. Bedankt mannen!