Een jaar geleden kwam ik toevallig op de website van de Outward Bound School Belgium. Ik zag dat ze in de zomer van 2011 een expeditie organiseerden voor mensen met een kankerervaring. Het doel van de expeditie was het beklimmen van de Monte Perdido in de Spaanse Pyreneeën. Het project kreeg de naam 'Expeditie Monte Perdido. Van kanker naar kracht'. Ik las dat er nog vrijwilligers werden gezocht en informeerde via email. Ondertussen polste ik bij Sven of hij geen zin had om mee te gaan. Sven was enthousiast en wat later kreeg ik een uitnodiging voor de eerste vrijwilligersvergadering op het hoofdkwartier van Outward Bound te Leuven.
Het plan was om eerst met Sven een week te gaan klimmen en daarna aan te sluiten bij de mensen van Outward Bound. Onze taak bestond erin om de deelnemers logistiek te ondersteunen bij hun beklimming van de Monte Perdido (3355m).
Een paar weken voor het vertrek kwamen Sven en ik samen om te kijken waar we ons ergens konden amuseren. Dit bleek niet evident. Topo's van Spaanse sportklimmassieven zijn er genoeg. Voor langere alpiene routes is dit niet het geval. Op basis van wat kaarten die we hadden, besloten we naar het Ibon de Creguëna te gaan, een bergmeer gelegen op 2650 hoogtemeters aan de voet van de Pico Maldito in het Maladeta-Aneto massief. Dit massief is gelegen in het sinds 1994 beschermde Parque Natural Posets-Maladeta.
Oppervlakte
33 440 hectares
Situering
Noordoostelijk deel van de Aragonese Pyreneeën.
Hoogte
Tussen 1500 meter (begin van de vallei) en 3404 meter (Pico Aneto).
Telefoon
00 34 974 55 20 66
Site
www.benasque.com
Algemene brochure
PDF (in het Spaans)
Adres Bezoekerscentrum
Parque Natural de Posets-Maladeta
C/ Ricardo del Arco, 6
Huesca, Spanje
Meer informatie
Dit nationaal park werd in 1994 opgericht en bevat de grootste concentratie aan toppen boven de 3000 meter in de Pyreneeën. Het park bevat 13 gletsjers en 95 gletsjer- en bergmeertjes (ibones).
Tegen 12u op de middag staat Sven in Sint-Pauwels. We laden zijn materiaal over en ik neem afscheid van Nele. Een kwartier later zijn we op de baan. We rijden vlot via Gent over Parijs naar het zuiden. Tegen 21U00 arriveren we in Montauban, een stadje voor Toulouse waar we in een Formule 1 een goedkope kamer boeken. De komende tien dagen slapen we in tenten dus we gunnen onszelf nog deze luxe. De dag erna rijden we verder Spanje binnen door de tunnel van Vielha. Rond 13u00 komen we aan in Benasque waar we ons verderop in het dal op Camping Aneto inschrijven. We plaatsen de tent, verfrissen ons en rijden terug naar Benasque waar we een frisse San Miguel drinken en de lokale bergsportwinkels bezoeken. Benasque blijkt een klein, gezellig en zeer proper bergdorpje te zijn. Later op de dag verkennen we de weg voor morgen. Langs de baan zien we beneden in het dal auto's staan. Daar moeten we dus zijn. De enige weg daarnaartoe is een stuk wandelweg (GR11). Ik twijfel maar probeer met de wagen hierover zo ver mogelijk te komen. Zonder brokken rijden we de GR over en vinden het startpunt voor morgen.
De dag erop besteden we de ochtend met het sorteren van materiaal. We plannen voor 5 dagen weg te zijn dus moet er voldoende eten mee. Maar ook een expeditietent, klimmateriaal, drinken, kledij, slaapmateriaal,... De rugzakken zitten snel goed vol maar het is doenbaar. Tegen de middag rijden we naar het vertrekpunt en parkeren daar de wagen. Vandaag moeten we maar liefst 1200 meter stijgen met koude benen en zware rugzakken. Sven geeft het tempo aan en ik volg vlot. Het gaat vrij vlot. We vorderen goed en onderweg genieten we van de massa's frambozen die rijp in de zon hangen. We klimmen verder en de bomen maken plaats voor grote rotsblokken. Na enkele uren komen we aan het Ibon de Creguena. Volgens het plan zou dit de locatie moeten zijn waar we voor de komende vijf dagen ons kamp opslaan. Er blijkt ook een bivak te zijn waar we ons eerst installeren. Maar wat later besluiten we toch maar de tent op te slaan. We hebben ze uiteindelijk niet voor niets zo hoog meegesleurd. Op een vlak stukje naast het meer vinden we een mooi plaatsje en installeren ons. Die avond eten we lekkere pasta met verse groenten en kruipen we vroeg onder de dons.
Dinsdag klimmen we onze eerste graat. We hebben zo goed als geen informatie gevonden en besluiten op het gevoel een eerste, in onze ogen makkelijke graat te klimmen. Over zeer ruw terrein zoeken we een weg naar de instijg voor de graatbeklimming. We klimmen zonder touw zover we kunnen en besluiten wat later op een comfortabel plaatsje onze klimgordels aan te doen en in te binden. We vorderen goed over de graad en zekeren hier en daar met slings en klemblokken. Het is prachtig weer en we genieten beiden. Al snel staan we op onze eerste top: Pico de Creguena (2986m). Van hier klimmen we de hele graat af en ondertussen toppen we de Pico de l'Agulla (2950m), de Pico de Pedres Albes (2993m) en als laatste de Pico de Araguells (3030m). Na deze driezuinder komen we op de Collado de Creguena (2905m) waar we de avond tevoren hadden beslist af te dalen. De gordels gaan uit en we dalen vlot af door de Tartera de Creguena. Na acht uur onderweg te zijn komen we opnieuw aan onze tent. Home sweet home. Die avond kookt Sven opnieuw met verse groenten en besluiten we morgen de Westgraat naar de Pico Maladeta (3308m) te klimmen. Volgens 2 Spaanse klimmers die we gisteren ontmoetten, blijkt hierop een route te zitten met een aantal torens. We zijn benieuwd en kruipen met veel goesting onze slaapzak in.
De dag erna, woensdag, vertrekken opnieuw rond half tien. Het weer is in de namiddag ook zeer stabiel gebleken dus hebben we tijd genoeg. We klimmen opnieuw door ruw terrein tot op een kam. Van hier klimmen we hoger naar de top rechts van de kam. Vanaf hier begint de route en halen we het klimmateriaal uit de rugzak. De graat is van een ander niveau dan gisteren. De weg is niet altijd even gemakkelijk te vinden maar toch vorderen we vlot en begrijpen we de Spaanse klimmers. De route gaat op en neer over kleine torens tot we op een plateau komen waar we een onbeklimbare massieve verticale rotsklomp over moeten. Er liggen wat stenen gestapeld als trapje waar Sven opkruipt. Al snel begrijpt hij hoe we hierover moeten. Op de blok ligt een touw met knopen waaraan klimmers zich op kunnen trekken. Normaalgezien hangt dit stukje vast touw naar beneden en niet op de rots. Sven probeert vanalles maar kan er net niet aan. Uiteindelijk leen ik hem mijn schouder waardoor hij tien centimeter verder kan reiken. Net genoeg... We geraken er over en klimmen verder. Na een vijftal uur komen we aan op de top van de Pico Maladeta (3308m). We hebben hier een prachtig zicht op de noordzijde van het massief en de Pico Aneto (3404m) in de verte. We eten en drinken wat en dalen af door het puin waar normaalgezien een pijncouloir zou zijn om af te dalen. Vanop de graat leek deze afdaling erg steil, maar er zit niks anders op. Uiteindelijk blijkt de afdaling mee te vallen. We vinden zelfs enkele rappelhaken maar besluiten gewoon verder af te klimmen. Het gaat vlot en anderhalf uur later staan we opnieuw aan onze tent.
We hebben drie zware dagen achter de rug en besluiten morgen, een dag vroeger dan gepland, af te dalen naar de auto en richting Ainsi te rijden.
Op donderdagavond komen we in Lamiana aan. Dit is een camping waar ook de mensen van Poco Loco Adventures gevestigd zijn. We worden pas zaterdag verwacht dus doen we het de komende dagen rustig aan. Vrijdag gaan we wat rotsklimmen op een massiefje in de buurt. Het is echter bakken in de zon waardoor we deze dagen meer in het water zitten. Ondertussen maken we kennis met de andere sympathieke vrijwilligers.
Email
Sabine Brouw
Site
www.monteperdido.be
Meer informatie
Na het Monte Perdido-project in 2009 organiseerde Outward Bound in 2011 een tweede editie. Met een 12-tal mensen ondernam Outward Bound in september 2011 opnieuw een tocht in de Spaanse Pyreneeën, met als mogelijkheid de top van de Monte Perdido (3355m) te beklimmen. Van kanker naar kracht, dat is de weg die de deelnemers samen willen afleggen. Vanuit hun kankerervaring aan de wereld laten zien hoe krachtig je bent, hoe krachtig het leven is, en ook hoe krachtig het verdriet en de onzekerheid zijn die daarmee gepaard gaan. Met deze actieve programma's wil Outward Bound een sterk signaal geven: "Er is leven na kanker".
Ik had de kans om als vrijwilliger mee te gaan om logistieke ondersteuning (lees: drager) te bieden. Het is ook voor mij een zeer waardevolle ervaring geworden.
Op zondag begint eindelijk de vierdaagse. De deelnemers vertrekken te voet vanuit hun verblijfplaats (800m) naar de onbemande Refugio San Vincenza (1700m). De vrijwilligers gaan met de wagen tot aan bareel waar het Parque nacional de Ordesa y Monte Perdido begint. Ik en Sven passen voor het busje en besluiten alles te voet te doen. Om half elf vertrekken we op de camping. We dalen eerst gedurende twintig minuten af naar de verblijfplaats van de deelnemers. Zij zijn reeds vroeg in de ochtend vertrokken en we zien ze pas 's avonds aan de refugio voor de eerste keer.
De tocht is aangenaam. Er is meer bewolking vandaag waardoor de temperatuur een pak lager ligt dan vorige dagen. Ook het gewicht van onze rugzak is zeer beperkt gehouden waardoor we, na 2 dagen rusten op de camping, vlot inlopen. We volgen het water stroomopwaarts en steken de brug over in Revilla. Vanaf daar volgen we de GR11 tot aan de parking waar we hebben afgesproken met de andere vrijwilligers. We komen ruim op tijd aan en rusten nog een uurtje in de zon. Het is uiteindelijk al half vier wanneer de 2 busjes met het materiaal van de deelnemers aankomen. Wanneer de koffer opengaat verschieten we van het materiaal: 12 van de meest volumineuze slaapzakken en slaapmatten die ik ooit heb gezien. Ook de hoeveelheid eten doet ons in het haar krabben: glazen potten, blikken, massa's tortilla's, zware blokken kaas, 12 flessen water (18 kg), 240 (!!) meuslibars,... Gelukkig springt iedereen bij om de eerste portage naar de onbemande hut te verlichten.
Vanop de parking aan de grens van het nationaal park is het een uur stappen tot aan de refugio. We hebben geluk en krijgen een lift terug in de land rover van de toevallig aanwezige parkwachter. Op tien minuten staan we opnieuw aan de parking waar we de rugzakken voor een tweede keer volproppen met materiaal en proviand en opnieuw naar de onbemande hut trekken. In het terugwandelen genieten we van een prachtige zonsondergang. 'S Avonds laat maak ik samen met Ria en Sven voor alle vrijwilligers kip met couscous in de camper van Stef. Na de briefing kruipen we na een lange dag in de slaapzakken.
Maandagochtend vroeg uit de veren om al het materiaal nu van de refugio naar de auto's te brengen. Godzijdank lukt het ons in 1 keer om al het slaapmateriaal terug te brengen. Proviand dat mee naar boven moet, blijft achter en pikken we later op. Vandaag moeten we over de GR11 via de Anisclo-kloof naar de Refugio de Goriz (2200m). Het is een prachtige dag en we zweten wat af. Aan het prachtige Fuenblanca besluiten we te pauzeren en een duik te nemen in het heerlijk frisse water. Ondertussen zien we de deelnemers klimmen naar de laatste col van de dag. Kort daarop is het aan ons. Mark en Jos, 2 kinesisten, besluiten hun eigen tempo te gaan en blijven achter ons. Jo neemt de leiding en geeft uit enthousiasme serieus gas. Sven en ik kunnen amper volgen en we manen Jo aan te vertragen. Wat later neem ik de leiding en geef een trager maar consistent tempo aan. Jo heeft net zijn motor niet opgebrand en is ons later dankbaar voor de interventie. Ondertussen steken we de deelnemers voorbij en komen in de loop van de namiddag aan de hut. Jo verdwijnt onmiddellijk en komt wat later terug met frisse pinten! Heerlijk!
Die nacht slapen we op een lager met 36 andere mensen (in totaal zijn er 3 slaapzalen). Ik slaap zeer slecht door al het lawaai en gesnurk. In een hut als deze is de rust van de bergen toch ver te zoeken.
Hoogte
2200 meter
Capaciteit
72 personen verdeeld over drie slaapzalen.
Prijs
27 euro pp half pension (lid van federatie)
Bereiken
Vanuit Torla, Nerin, Pineta (GR 11), Anisclo en Bujaruelo.
GPS coördinaten
42.66373°N - 0.0155718°O
Open
Heel het jaar door.
Telefoon
00 34 974 34 12 01
Email
goriz@goriz.es
Site
www.goriz.es
Online reserveren
Huttenwirt
Iban Urbieta, Borja Fernandez, Joan Vendrell, Luis Munoz Berzosa
Meer informatie
De Refugio de Goriz werd gebouwd in 1961 en biedt plaats aan 72 personen. Gedurende het hoogseizoen zit de hut constant afgeladen vol en wordt er gegeten in twee shiften. Reserveren is dus noodzakelijk. De hut heeft toiletten, douches, een kleine keuken om zelf te koken en een betaaltelefoon. Een lakenzak is verplicht. Dekens en kussens zijn aanwezig. Momenteel zijn bouwvakkers aan het werk om de hut te verdubbelen in volume en zouden er kleinere kamers bijkomen. Dit is echter een meerjarenplan en de werken zullen nog niet direct klaar zijn.
Op dinsdag is het zover! Topdag! Iedereen is vroeg wakker en de deelnemers zijn onrustig om te vertrekken. Hier hebben ze uiteindelijk een jaar naartoe gewerkt. Spijtig genoeg voelt er 1 deelneemster zich minder sterk vandaag. Zij blijft samen met Jos achter in de hut. Stef, Sven, Mark, Jo en ik dragen proviand naar boven en gaan daarna door naar de top. Onderweg wordt Stef teruggeroepen om een lymfedrainage uit te voeren. Hij daalt af en we zien hem later op de top terug. Met vier gaan we verder over de laatste zware puingraat. Het is vloeken en zwaar werk maar wat later staan Mark en Jo op hun allereerste bergtop: de Monte Perdido (3355m). We hebben geluk met de straalblauwe hemel en hebben een prachtig panorama. Sven en Mark moeten naar beneden om deelneemster Frieda bij te staan. Zij heeft besloten om 100 meter onder de top af te dalen. Ik en Jo blijven een tijdje boven en genieten van de omgeving. Wie had dat ooit gedacht dat ik met mijn leraar uit het 2e leerjaar hier zou staan. Ondertussen toppen 7 deelnemers. De ontlading is enorm. Jo en ik zijn beiden blij dat we dit mogen
meemaken. Al het draagwerk van de laatste dagen is meer dan de moeite geweest! Om half drie beginnen we aan de afdaling over de puingraat. Dit gaat zeer moeizaam en ik vraag me af hoe het met Sven en Mark is vergaan. Pas om 20u00 komen we eindelijk beneden aan de hut waar de deelnemers feestelijk worden ontvangen door een groep Spaanse klimmers. Het doet me deugd te zien dat alle deelnemers, zowel zij die vandaag op de top stonden als zij die noodgedwongen moesten opgeven, allen volkomen gelukkig zijn en berusten in de situatie. Wat een prachtige ervaring!
De dag erop dalen we in sneltempo af naar Torla. Daar wacht Ria ons op. Na vier uur zijn we op de parking en worden we door Stef getrakteerd op een gigantische pint bier. Het smaakt! Op het moment we willen vertrekken wordt Stef teruggeroepen. Een deelnemer is blijkbaar gevallen en ze hebben bijstand nodig (achteraf blijkt alles gelukkig in orde te zijn).
Diezelfde dag nog vertrekken Sven en ik naar België. Op de camping nemen we afscheid van de andere vrijwilligers en rijden we met een korte pauze van 10 min recht naar Sint-Pauwels. Om vijf uur in de ochtend kruip ik in bed. Moe maar voldaan. Het was een prachtige tiendaagse met ongelooflijk mooi weer, een prachtige omgeving en een onvergetelijke groep! Bedankt aan allen!
De prachtige natuur en het warme klimaat maken van de de Spaanse Pyreneeën een uitgelezen wandelbestemming. Voor alpiene rotsbeklimmingen ga ik echter liever naar de Alpen. Toch kom ik zeker nog terug. Hopelijk volgende zomer misschien.
De ervaring met de mensen van het Monte Perdido project maakten deze trip nog meer de moeite waard. Weten dat onze hulp die mensen in staat heeft gesteld de top te bereiken (zowel de top van een berg, als de top in een emotioneel proces), heeft me veel voldoening gegeven.