Avonturen  //  Klimmen in de Sierra Nevada

Klimmen in de Sierra Nevada

Winterstage

Ter voorbereiding op de beklimming van de mount Ararat, besloten Bart en ik een weekje naar de Sierra Nevada in Spanje te trekken. We boekten onze tickets bij Ryanair (richting Malaga) en spraken af met de lokale Spaanse maar Nederlandstalige berggids Jon Sanz. Het plan was om de noordwanden van de Mulhacen (3482m) en de Veleta (3396m) te beklimmen. Door de overvloedige sneeuwval afgelopen winter en het vallen van een verse laag sneeuw (tot wel 1m) de dag voor onze aankomst, konden de originele plannen spijtig genoeg niet doorgaan. Zowel de noordwand van de Mulhacen als de Veleta waren door lawinegevaar (4) niet veilig te klimmen.

Op zondag 21 maart checkten we op de luchthaven van Brussel (Charleroi dus) ons materiaal in. Thuis hadden we alles nauwkeurig afgewogen aangezien Ryanair in principe maar tot 15 kilogram bagage toelaat. Met al dat technische materiaal was het dan ook even spannend. Gelukkig bleek het gewicht van onze bagage net onder de 15 kilogram te zitten. Een dikke twee uur later arriveerden we op Malaga Airport. Vervolgens boekten we een busticket en kwamen we 's avonds laat in Granada aan. Daar werden we opgewacht door onze uiterst sympathieke berggids Jon Sanz. Via een omweg langs een lokale tapasbar eindigden we in een goedkoop pension net buiten het historisch centrum van Granada.

De volgende dag reden we met de auto van Granada recht de Sierra Nevada binnen. We parkeerden de wagen aan de voet van het skistation tussen de talrijke toeristenbussen. In deze periode van het jaar zijn het vooral de skiërs die ontspannen in de bergen. Alpinisten zijn er maar weinig te zien. Na de controle van het materiaal trokken we door een verse laag sneeuw naar boven, richting Pico Veleta. Het weer was prachtig: blauwe hemel en erg warm. Tegen de avond bereikten we het eindstation van de laatste skilift. De top van de Pico Veleta lag nog net wat hoger en zouden we morgen bij het opkomen van de zon wel beklimmen. We daalden lichtjes over een graat richting hut. Daar aangekomen bleek die echter volledig te zijn ingesneeuwd. Er zat niks anders op dan terug te keren naar de skilift (waar we een deur hadden zien openstaan). Een stevige klim later kwamen we daar bekaf aan.

Onze gids informeerde bij het personeel van de skilift (die daar uitzonderlijk een nacht verbleven voor onderhoudswerken) of we niet binnen konden overnachten. Dit bleek moeilijker dan gedacht. We kregen een 'nee' als antwoord. Er zat niks anders op dan buiten te bivakkeren. We trokken ons materiaal uit, assembleerden de sneeuwschop en begonnen een sneeuwgrot uit te graven. Onze eerste nacht zag er veelbelovend uit. Ondertussen zat Bart al snel in het zweet terwijl ik sneeuw begon te smelten. Ondertussen onderhandelde Jon opnieuw met het personeel. Deze keer met meer succes. Ons voornemen om buiten te overnachten had blijkbaar sympathie (en vooral medelijden) opgewekt. We kregen nu gelukkig toestemming om te overnachten in de machinekamer! Deze ruimte bleek echter heel comfortabel. In de rekken installeerden we onze slaapzakken als een stapelbed. We hadden zelf een wc, lavabo (met warm water) en een elektrisch vuurtje. Het contrast met slapen in een sneeuwgrot op 3200 meter kon niet groter zijn...

Vroeg uit de veren! Inpakken en wegwezen voor de skilift terug in gang zou schieten. We besloten een vijftigtal meter te stijgen om daar ons materiaal achter te laten en licht de Veleta te beklimmen. We bonden de stijgijzers om en haalden de ijsbijlen boven. Een klein half uurtje later stonden we op de top. Daar werd nogmaals duidelijk hoeveel sneeuw er wel niet was gevallen. De noordwand was helemaal bedenkt met sneeuw. 'Erg uitzonderlijk' zei Jon. Wij konden niet meer doen dan knikken en de onvermijdelijke foto's nemen. Het uitzicht was in elk geval onbeschrijflijk. We daalden voorzichtig af tot aan de skilift en besloten wat we zouden doen. De noordwanden waren geen optie. De route naar de Mulhacen (waar ook een hut was) bevatte een lange traverse die door het lawinegevaar te veel risico inhield. We besloten om het risico niet te nemen en kozen voor een andere graatoverschrijding. Omwille van de uitzonderlijke winterse condities kozen we ervoor ons in te binden en in cordee verder te gaan. Zowel de route, het uitzicht als het weer waren prachtig. Echter halfweg konden we niet verder. Een passage die helemaal ingesneeuwd en verijst was, hield ons tegen. Jon trachtte een weg te vinden maar besloot terug te keren met het besluit: 'zeer zeer uitzonderlijke conditie'. We daalden dus af naar de skipiste om daar wat te eten en te drinken. Van daar ging het opnieuw naar de parking waar we bij een frisse pint besloten om de Veleta en Mulhacen te laten voor wat ze waren en een poging te doen om een couloir te openen wat verder in de Sierra Nevada.

Het was ondertussen woensdag. De Refugio Postero Alto zou de komende twee dagen onze uitvalsbasis worden. Deze prachtige refuge is enkel in het weekend bemand maar heeft een soort winterruim met stapelbedden en matrassen. Een ideale plek dus om naar terug te keren. De beklimming van de geplande couloir verliep langs een lange aanloop. Na uren over rotsen, sneeuwvelden en ijs te hebben gelopen, kwamen we eindelijk aan het circus van een al lang verdwenen gletsjer. (Een circus is een soort van natuurlijk amfitheater dat is ontstaan door de erosie van een gletsjer.) Hier waren een viertal couloirs waarvan we er eentje hoopten te beklimmen. Echter was het weer niet ideaal. Een erg strakke wind strooide roet in het eten. In de hoop dat de wind na een tijdje zou gaan liggen, besloten we om op een flank de self-arrest technieken nog wat te oefenen. Na een tijdje klaarde het gelukkig wat op en besloot Jon dat we een poging konden wagen. De stijgijzers gingen aan, we bonden ons in en haalden ook de tweede ijsbijl boven. Via een stijl stuk diepe sneeuw kwamen we eindelijk in de couloir. Stap voor stap vorderden we over blank ijs afgewisseld met verse sneeuw (tot 75° hellingsgraat). Zowel fysiek als mentaal geen optimale condities voor het beklimmen van een couloir. Het was hard werken. Treden schoppen met de stijgijzers door de sneeuwlaag tot in het ijs. Stap voor stap tot boven.


Op de graat aangekomen bleek het weer te zijn omgeslagen. We kwamen terecht in een ferme sneeuwbui met hevige wind en zeer beperkte zichtbaarheid. Jon besloot dat het tijd was voor een demonstratie oriëntatie. We groeven snel een (relatief) windvrije plek om de kaart te lezen. Na enkele minuten de kaart te hebben bestudeerd, besloot Jon, nu duidelijk in zijn element, om in te pakken en weg te wezen. Met het kompas in de hand navigeerde hij ons meesterlijk naar beneden. Na een tijdje was het opnieuw wat beter weer en konden we onze lijn mooi van boven naar beneden zien. De les vandaag was duidelijk: het weer bepaalt altijd het programma en zonder goede oriëntatie en navigatie kom je nergens. Niettemin waren we erin geslaagd om als eerste klimmers in 2010 de couloir Alhori te openen.

De dag erna besloten we nog een drieduizender te beklimmen. Via de oostgraat klommen we naar de Picon De Jerez. Verre van de hoogste en meest technische berg in de Sierra Nevada maar niettemin een lange en zware tocht. De condities waren ondertussen iets beter. De verse sneeuw was die nacht wat verijst zodat het traverseren over de sneeuwvelden vlotter ging. Over sneeuw en ijs, een minicouloir en wat klim- en klauterwerk kwamen we uiteindelijk op de Picon De Jerez. Daar hadden we een prachtig uitzicht op de Mulhacen, de Veleta en het Spaanse hinterland. We volgenden de graat naar het zuiden en daalden toen opnieuw af naar de 1300 meter lager gelegen refugio Postera Alto.

Die avond sliepen we opnieuw in Granada en verkenden we de stad en haar tapasbars. Ook vrijdag trokken we uit voor een bezoek aan het Alhambra en de historische binnenstad. Zaterdagavond zat het avontuur erop en landden we na een erg lange terugreis opnieuw op Belgische bodem