Avonturen  //  Klimmen op de ruwe graniet in de Urner Alpen

Klimmen op de ruwe graniet in de Urner Alpen

3 Zuidgraten op 3 dagen

Al een tijdje terug maakten Dirk en ik plannen om samen in de Alpen te gaan klimmen. Echter door de ongunstige weersvoorspellingen werden onze plannen wat uitgesteld. Ondanks de kans op licht wisselvallig weer, besloten we dan toch om op vrijdag 1 juli 2011 te vertrekken naar de granietrotsen van de Zwitserse Urner Alpen.

Vrijdag 1 juli 2011

Iets na vier uur in de ochtend pik ik Dirk in Belsele op. Ons materiaal heb ik reeds de avond ervoor ingeladen waardoor we snel kunnen vertrekken. De rit verloopt vlot. Op dit uur van de dag geen verkeersproblemen rond Brussel waardoor we al snel Luxemburg bereiken. Hier tanken we de auto goed vol met goedkope(re) brandstof en rijden verder via de Vogezen naar Bazel. Buiten wat vertraging in de Vogezen verloopt de rit voorspoedig. Rond 16u rijden we het dorpje Göschenen binnen. Het weer ziet er niet al te best uit: het is fris en de bergen zitten in een dichte mist gehuld. Op zoek naar een deftig weerbericht en een bankautomaat, besluiten we nog een zestal kilometer verder naar Andermatt te rijden. We halen wat geld uit de muur, lopen eens door de hoofdstraat met bergsportwinkeltjes en restaurants en informeren ons bij het plaatselijke office du tourisme. Het weer zou beter worden, maar veel meer concrete informatie kunnen we niet krijgen... We twijfelen. Blijven we hier of rijden we verder naar Wallis? Het weerbericht voor Wallis is echter niet veel beter waardoor we besluiten toch maar in de Urner Alpen te blijven.

We keren terug richting Göschenen en rijden vandaar richting Göscheneralp het dal in. We hebben geen vaste planning en besluiten te beginnen met een overnachting in de Bergseehütte. Van hier zijn er een aantal mogelijkheden zoals de Schijenstock (3162 m), de Bergseeschijen (2815) en de Hochschijen (2634 m). Aan het einde van het dal, net onder de dam, parkeren we onze wagen op een vrijwel lege parking aan Hotel Dammagletscher. In Zwitserland is niets gratis dus pompen we ongeveer 20CH in de parkeerautomaat. Genoeg om tot zondagavond hier te mogen staan. Het organiseren van het materiaal en het afwegen wat wel of niet mee te nemen, neemt best wat tijd in beslag zodat we een klein uurtje later pas klaar zijn om te vertrekken. De aanloop van de parking tot aan de hut zou 1,5 tot 2 uur duren. Het is echter al vrij laat en we besluiten gas te geven. Drie kwartier later stappen we de hut binnen en schuiven we aan om te eten. In de refter bekijken we nog snel wat we morgen gaan doen. We besluiten op te warmen met de zuidgraat van de Hochseeschijen. Na het eten installeren we ons in de slaapzaal van de hut (we liggen er zo goed als alleen) en gaan nog even buiten de omgeving verkennen. Wat een imposante rots die zuidgraat van de Bergseeschijen... Misschien overmorgen?

Zaterdag 2 juli 2011

Om 7u staan we op. Vannacht goed en redelijk lang geslapen. De aanloop naar de zuidgraat van de Hochschijen is vanaf de hut niet zo lang en er zijn slechts een paar andere cordees aanwezig. We maken snel een praatje en vernemen dat zij naar de Schijenstock en de Bergseeschijen gaan. De kans is dus groot dat we vandaag de eerste en enige touwgroep op de zuidgraag van de Hochschijen zijn. Tijd genoeg dus om rustig te ontbijten...

De beklimming verliep zonder problemen waardoor we reeds in de vroege namiddag opnieuw aan de hut staan. Het zonnetje schijnt heerlijk en we besluiten wat te rusten op de bankjes. Vandaag is er veel meer volk. De hut is vanavond volgeboekt, het contrast met gisteren is groot. Blijkbaar kiezen de Zwitsers ervoor om slechts één nacht in de hut te slapen. Gezien de prijs van een overnachting met half pension is dat ook wel te begrijpen...
De refter zit vanavond meer dan vol. Een gezellige drukte is dit niet meer te noemen. De plaatsen zijn blijkbaar op naam en we zoeken naar Van Haevermaet. Al snel vinden we 2 plaatsen op naam van Von Schovermat. Na wat schuifwerk aan de reeds bezette tafel kunnen Dirk en ik aan de soep beginnen. Tijdens het eten besluiten we om morgen de populaire zuidgraat van de Bergseeschijen te doen. Gezien de drukte in de hut, zijn we beiden van mening dat er niks anders opzit dan vroeg op te staan. We hebben geen zin om ergens tussen 2 touwgroepen te moeten starten.

Zondag 3 juli 2011

Vandaag ontbijten we rond half zes. De meeste klimmers en wandelaars liggen nog te snurken. In de refter zitten nog een paar touwgroepen die tot onze opluchting vandaag niet de zuidgraat van Bergseeschijen klimmen. We nemen de tijd voor ons ontbijt aangezien we onze rugzak reeds gisteravond hebben gepakt en we hoogstwaarschijnlijk de eerste zullen zijn die de zuidgraat vandaag beklimmen. We zijn hier nu onze derde dag waardoor we het terrein wat beginnen kennen. Daarbovenop staat de route naar de instijg van de route min of meer met blauwe markeringen aangeduid. Het weer is super en we hebben er allebei erg veel zin in. Na een klein uurtje klimmen we door een steil geultje van puin naar boven tot aan het begin van de route. Het voordeel in dit massief is dat de eerste haak van elke route vaak vrij snel te zien is. Nu is dit echter niet het geval. We zien enkel een paar haken rechts van ons die van van de Via Andrea zijn. Recht voor ons begint de graat. We zitten dus goed. Dirk besluit tevergeefs wat hoger te klimmen in de hoop daar een haak te vinden. We kijken voor de zoveelste keer op onze topo en andere documentatie. De zuidgraat is een klassieke route die erg populair is. We begrijpen niet dat er nergens een haak te zien is, terwijl we in de route ernaast, die zwaarder is, zeker 4 blinkende haken zien. Ik besluit net als Dirk opnieuw omhoog te klimmen zo ver ik kan zonder te moeten zekeren. Ik kijk rond, vind niks en vloek. Hoe kan dat nu? Op een gegeven moment richt ik m'n hoofd op en zie ik net voor mijn neus een gigantische ring. Heel de tijd stonden we op nog geen meter van de instijg. We kunnen er beiden goed mee lachen en Dirk komt snel naar boven geklauterd. We hebben een half uurtje tijd verloren en kijken of er andere touwgroepen onze richting uitkomen. Niemand! We halen het touw uit, binden ons in en zijn vertrokken...

We klimmen vlot en komen zonder problemen aan het topkruis. Van hieruit heb je een prachtig zicht op het Salbitmassief, de Schijenstock, de Galenstock,... We doen onze gordel uit en schieten het touw op. Vanaf hier gaat het over de oostgraat naar het zadel beneden. De te volgen weg is duidelijk te zien door de sporen. Toch vond men het nodig om de afdaling nog extra in blauw-wit te markeren. We gaan over het zadel en dalen daar via een kleine via ferrata af tot in het puinveld. Vandaar is het nog een dik half uur stappen naar de hut.

Kort na de middag komen we terug aan de hut. Op de bankjes op het terras van de hut rusten we een uurtje uit en eten we wat. We besluiten om hier niet langer te blijven en vandaag nog naar de Salbithutte te gaan. Morgen voorspellen ze immers nog redelijk weer, vanaf dinsdag zou het slechter worden. We willen er dus alles uithalen en besluiten een tandje bij te steken. Onze rugzak moet volledig herpakt worden. De inhoud van onze klimrugzak gaat in de grote zak waar nog wat reservekledij en materiaal in zat. Na wat reorganiseren en het betalen van onze overnachtingen in de hut zijn we beiden klaar om naar de parking af te dalen. Toen we vorige zomer in Turkije zaten, had Dirk erg veel last bij het afdalen van de top van de Ararat naar het basiskamp. Sindsdien kreeg hij een aantal inspuitingen en weet hij niet goed hoe zijn knieën nu zullen reageren op het afdalen. Hij besluit alvast voorop te gaan. Ik regel nog een aantal zaken in m'n rugzak en vertrek tien minuutjes later. Na tien minuutjes haal ik Dirk in. Hij gaat iets trager maar zijn knieën lijken in orde. Wat een opluchting! We dalen vlot af en komen na een uurtje opnieuw aan de wagen. Enkele dagen geleden was het hier doods, nu bruist het hier van de dagjestoeristen. Wat een verschil! Het is duidelijk zondag én goed weer. De parking staat afgeladen vol aut's, het terras van de herberg zit bomvol mensen, het meer zit vol vissers, paragliders vliegen vanaf de dam het dal in... We stellen beiden vast dat dit tafereel zo uit een toeristische folder kan komen!
Aan de auto gaat opnieuw alles de rugzak uit, reorganiseren we alles voor de aanloop naar de salbithutte en trekken we een proper tshirtje aan. We besluiten nog even op het terras uit te rusten en gunnen ons, naar goede gewoonte, een ijsje na het klimmen.
Ik zoek nog snel even de wc op terwijl Dirk de salbithut opbelt om te laten weten dat we vanavond nog toekomen en graag nog iets te eten zouden hebben. De huttenwirt bevestigt onze twee slaapplaatsen en wenst ons veel plezier met de aanloop naar zijn hut.
Van de parking aan de dam, rijden we opnieuw het dal in richting Göschenen. We parkeren de wagen op de aangegeven parking Ulmi gelegen op 1195 meter. Ik check m'n materiaal nog eens terwijl Dirk al aanzet. In de topo van het Salbitmassief staat een aanlooptijd tot aan de hut van 2,5 uur aangegeven om 1000 hoogtemeters te overbruggen. Om op tijd te zijn voor het avondeten (19u) moeten we hier minstens een uur afdoen. We zijn echter realistisch. De laatste drie dagen hebben we zonder rusten 800 km gereden en hebben we succesvol twee lange alpiene beklimmingen gedaan. We zien wel hoe de benen nog zijn...
Na een dik kwartier haal ik Dirk in. en merken we beiden dat we nog verbazend fris zitten. Het pad gaat door een prachtig dicht loof- en naaldbos. Na een goed half uur passeren we het boerderijtje op de Regliberg (1680m). We zijn dus al een kleine 500 meter gestegen. Dat gaat vlot. Ik vraag me af of we dit tempo wel kunnen blijven trekken. Maar veel tijd om daarover na te denken heb ik niet. Dirk gaat verder en schakelt nog een versnelling hoger. Bij momenten geeft m'n Suunto een stijgsnelheid aan van wel 13 meter per minuut. We genieten beiden van het tempo en het landschap. Op een gegeven moment krijgt Dirk twee klimmers in het vizier die voor ons lopen. Als een beest dat zijn prooi riekt, trekt hij het tempo nog wat hoger. Ik krijg het wat moeilijker maar kan vlot aanklampen. We gaan erop en erover. Ondertussen zitten we net onder de boomgrens en zien we in de verte een Zwitserse vlag wapperen. We zijn er bijna dus trekken nog even door. Moe maar voldaan stappen we de hut binnen die stampvol zit. We kijken op onze horloge en stellen vast dat we slechts een uur en een kwartier over de aanloop gedaan hebben. We zijn zelfs op tijd voor het eten!!

Na het eten installeren we ons in onze beddenbak. De hut zit afgeladen vol en we hebben nog net 2 plaatsen. We besluiten om morgen de Gemsplanggenstock (2752m) via de zuidgraat te beklimmen. Op het terras van de hut staat een monocle waarmee we de route bestuderen. Vooral de afdaling baart ons wat zorgen. We vragen de huttenwirt Hans Berger naar de condities van de afdaling. Hij verzekert ons dat er geen sneeuw meer ligt en dat het weer morgen goed zal zijn. Met een gerust hart bestellen we een emmer thee en kruipen we na een lange dag in onze beddenbak...

Maandag 4 juli 2011

Aangezien de hut goed vol zit, trekken we er ook vandaag vroeg op uit. Ik kruip voorzichtig maar behendig uit de beddenbak. In de refter zijn er nog een paar andere klimmers. Het merendeel ligt gelukkig nog te ronken. De kazen bij het ontbijt zijn heerlijk. We profiteren ervan en eten goed. Even later zijn we op weg. Voor ons loopt een touwgroep die gelukkig naar rechts afslaat voor de zuidgraat van de Salbitschijen. De instijg van de route over de zuidgraat van de Gemsplanggenstock is duidelijk te zien vanuit de hut. De aanloop is dan ook vrij makkelijk te vinden. Voor ons loopt niemand. Dus ook vandaag kunnen we eerst vertrekken. Als we aan de instijg zijn aangekomen en de eerste haken hebben gespot, zien we een grote groep naderen. We doen snel ons klimgordel aan en binden ons in. Tegen dat Dirk vertrekt om de eerste touwlengte voor te klimmen, zie ik dat het grootste deel van de groep het pad volgt waarlangs wij straks zullen afdalen. Twee klimmers komen echter onze richting uit. Tegen de tijd dat Dirk relais heeft gemaakt en me teken geeft dat ik kan naklimmen, staan zij ook aan de instijg. We klimmen echter vrij snel. De klimmers onder ons zien we pas terug als wij al vlot aan het afdalen zijn...

Op de top nemen we de tijd om iets te eten en van het prachtige uitzicht te genieten. We hebben de route op een meer dan behoorlijke tijd geklommen. Het is nog vroeg op de dag en we besluiten voor de afdaling onze tijd te nemen. Aan de achterkant van de top klimmen we een twintigtal meter af. We beveiligen elkaar om het simultaan klimmen wat te oefenen. Beneden gekomen bouw ik als oefening ook snel een spanrelais met klemblok, prusiktouw en een friend. Ik zeker Dirk die vlot naar beneden komt. Van hieruit klimmen we simultaan over de topgraat naar het zadel. Met de klimschoentjes aan niet al te comfortabel. We hadden misschien toch beter op de top gewisseld naar onze bergschoenen. Aan het zadel staat een steenman met wat verder een grote ingeboorde ring voor de eerste rappel. Twee afzeillengtes later staan we in het puinveld. We wisselen van schoenen en bergen het klimmateriaal op in onze rugzak. Van hier gaat het over een pad door het puin bij momenten steil naar beneden. Vermoeiend voor de knieë maar Dirk heeft verrassend genoeg geen pijn. Na de middag komen we aan de hut aan. We rusten wat, pakken ons materiaal in en beginnen aan de afdaling naar de auto. Morgen voorspellen ze immers slecht weer. Vroeger dan gepland besluiten we huiswaarts te keren. We laden de auto in, verfrissen ons in de rivier naast de parking en rijden richting Göschenen. In het plaatselijke hotel eten we nog een lekkere rösti. Rond 21u00 beginnen we aan de terugrit. We rijden de hele nacht (met een korte slaappauze van twee uur) en komen rond 7u in de ochtend in Belsele aan.

Uiteindelijk zijn we maar een goeie 4 dagen weggeweest. Maar we hebben op drie dagen drie prachtige alpine beklimmingen kunnen doen op de ongelooflijk ruwe graniet van de Urner Alpen. Ik ben dan ook zeer tevreden van deze trip. Niet alleen omwille van het succesvol beklimmen van de drie zuidgraten. Ook het weer en vooral de compagnie maakten de trip onvergetelijk. Bedankt Dirk.