Avonturen  //  Beklimming van de Wildhorn. Trekking en klimmen in Berner Oberland.

Beklimming van de Wildhorn

Trekking en klimmen in Berner Oberland

Afgelopen winter organiseerden we in Belsele een fotovoorstelling van onze succesvolle expeditie naar de Mount Ararat. Op het einde van de voorstelling stelde Bart me voor om komende zomer een weekje naar de bergen te trekken. Een aanbod dat ik niet kon weigeren...
Een paar weken geleden namen we terug contact op met elkaar. We hebben beiden wat ideeën die we tijdens een leuke middaglunch te Antwerpen bespreken. We besluiten om een deel van de Tour de Wildhorn te lopen aangevuld met de beklimming van de Wildhorn zelf. Hiervoor geven we ons maximum 5 dagen zonder rustdag. Een strakke planning dus die met een doorsteek over het Schnidejoch eventueel kan worden aangepast.

Zondag 7 augustus 2011

Door reeds gemaakte afspraken kunnen we beiden pas in de late middag vertrekken. Iets voor vijf uur rij ik de stad Antwerpen binnen. Bart staat gepakt klaar waardoor we niet veel tijd verliezen en al snel richting Brussel rijden. We plannen om vanavond tot net voorbij de Vogezen te rijden. Het rijden gaat vlot waardoor we rond half twaalf in Mulhouse aankomen. Alle goedkope weghotels blijken echter volzet en reserveren hebben we niet gedaan. Er zit niet anders op dan de bordjes naar een camping te volgen en slaan uiteindelijk iets na middernacht de tent op.

Maandag 8 augustus 2011

De volgende ochtend zijn we vroeg uit de veren, breken snel de tent op en vervolgen onze weg. We eten onderweg ergens een boterkoekje met koffie en rijden in de late voormiddag via Bern het Simmental binnen. Vanuit Lenk gaat het over een smal baantje steil omhoog het dal in richting Iffigenalp. Dit plaatsje is ons eindpunt en is niet veel meer dan een paar pensionnetjes en een skilift waarnaast we de wagen parkeren. Het weer is zoals voorspeld niet al te best. We leggen snel al het materiaal open en beginnen te sorteren. Onze rugzakken zijn net op tijd gepakt want plots begint het hard te regenen. We vluchten naar de droogte van de auto en eten daar nog wat brood met kaas. Een kwartiertje later is de bui gelukkig over en hijsen we de zware pakken op onze rug. Aan het restaurantje staan grote duidelijke gele pijlen. We volgen richting Col du Rawil een pad dat steil omhoog de skilift volgt. Het is wat wennen met onze zware rugzakken. We hebben werkelijk alles mee: stijgijzers, tent, slaapzakken, eten voor 5 dagen, water, touw,... Daarbovenop is het weer niet ideaal. Veel wolken. Toch voelt het erg goed weer in de bergen te zijn. Wat een verschil met m'n bureau waar ik eergisteren nog aanzat.

Na de stevige klim tot op de Col du Rawil gaat het over een vrij vlak plateau Plan des Roses. Kort hierna moeten we een eerste Lapiaz (dit zijn sterk door water en gletsjer geërodeerde kalkrotsen) over. Vrij technisch en we vorderen langzamer. We besluiten om vanavond onze tent op te zetten net voor Lac de Tenehet met zicht op het Lac de Tseuzier in het dal. Morgen ondernemen we dan een poging om de Wildhorn te beklimmen. De tent staat echter nog niet lang op of het begint al te hagelen. Kort daarop gaat de hagel over in sneeuw en daalt de temperatuur. Bart offert zich op om verder buiten te koken terwijl ik in de tent kruip en m'n thermische broek aantrek. Het warme maal doet ons deugd maar het ziet er niet goed uit voor morgen. Het weer zou pas woensdag verbeteren... We zien wel...

Dinsdag 9 augustus 2011

Ik heb goed geslapen en geen koude gehad, integendeel. Ik kruip als eerste de bevroren tent uit en zie dat het weer niet veel beter is dan gisteren. Na kort overleg besluiten we toch om met een lichte rugzak op pad te gaan en onze tent achter te laten. Het begint echter weer te sneeuwen waardoor het technische parcours over de lapiaz er niet makkelijker op wordt. Als we aan Lac de Tenehet aankomen beslissen we terug te keren en vandaag toch niet naar de Wildhorn te gaan. De zichtbaarheid is bij momenten te beperkt en hoger in het gebergte ziet het er alleen maar slechter uit. We keren terug naar de tent en ruimen alles op. We zetten de tocht verder over de Col des eaux froides richting Cabanne des Audannes en besluiten daar te overnachten. Er zijn gelukkig nog enkele plaatsen vrij en de gardien verzekerd ons dat het weer morgen veel beter zal zijn. We zijn daar echter niet zo zeker van en overleggen wat te doen. Indien het weer morgen goed is, beklimmen we de Wildhorn en korten we de tour in. Indien het weer zoals vandaag is, zetten we de Tour de Wildhorn verder en doen we geen toppoging. We hopen beiden op het eerste...
Tegen de avond loopt de hut goed voel. De meeste bezoekers zijn wandelaars. We geraken aan de praat met twee Nederlandse meisjes die morgen ook naar de Wildhorn gaan. Ook een grotere groep zou een poging ondernemen. We zullen dus niet alleen zijn...

Woensdag 10 augustus 2011

Om iets voor 7u staan we op. Vrij laat aangezien de gardien het ontbijt niet vroeger dan 7u00 wil serveren. Ik kruip uit m'n lakenzak en kijk onmiddelijk door het raam. De gardien had gelijk. Het is prachtig weer! We schuiven aan tafel en zijn beiden in de wolken met de blauwe hemel buiten. We besluiten al ons materiaal mee te nemen tot op de Col des Eaux Froides om vervolgens daar een materiaaldepot in te richten waar we onze tenten en slaap- en kookmateriaal kunnen achterlaten. We nemen onze tijd voor het ontbijt en vertrekken als laatste groep richting Col. De Nederlandse meisjes, de grotere groep en een ander Zwitsers koppel zijn reeds een klein half uurtje weg wanneer wij aanzetten. De col ziet er vanuit de hut erg stijl uit, maar er ligt een redelijk goed pad dat bevroren is. We lopen beiden ons eigen tempo. Tegen dat ik op de col aankom, hebben we alle groepen ingehaald. Wat later komt Bart boven en richten we achter een grote steen ons depot in. Hierdoor verliezen we weer wat tijd op de anderen. We zitten beiden erg fris en voelen ons sterk als we de graat opklauteren. Aangezien er veel steenmannen staan die verschillende routes aangeven, is het niet altijd evident de juiste te volgen. Je kan echter niet verkeerd lopen.

Na een tijdje lopen we opnieuw ons eigen tempo. Ik voel me sterk en geniet van het wandelen en klauteren op dit rotsachtige maar vrij eenvoudige terrein. Ik draai me geregeld om en bewonder de toppen aan de blauwe horizon. Wat kan ik hiervan genieten. Al snel haal ik de Nederlandse meisjes in die net achter de andere groepen zitten. We zijn niet gehaast dus besluit ik te wachten op Bart in plaats van de anderen voorbij te steken. Na een dik uur komen we aan de gletsjer. Door de sneeuwval van de voorbije dagen is er geen spoor te zien. We nemen onze tijd, eten en drinken nog wat en genieten van de omgeving. We trekken onze getten aan, bevestigen onze stijgijzers en binden ons in. Ondertussen zijn de anderen al ver gevorderd zodat we in alle rust onze gang kunnen gaan. Bart neemt de leiding en vindt een goed tempo voor ons beiden. We vorderen vlot en genieten van deze perfecte dag. Het laatste stuk naar de top gaat over steiler terrein waardoor we zigzaggend gang maken. Door de felle zon is de sneeuw niet meer zo hard als een uur geleden. Toch staan we snel op de top. We feliciteren elkaar en nemen de nodige foto's. Wat een prachtige dag. We zijn beiden zeer tevreden met de route en het tempo. Onze eerste top samen in Zwitserland is een feit. Bergheil! Ik verras Bart met een blik ananas waar we samen van genieten. Na een halfuurtje besluiten we opnieuw af te dalen. De afdaling gaat lekker en we naderen de rotsen snel .We hebben echter nog heel de middag tijd zodat we beslissen om nog een paar reddingstechnieken op de gletsjer te oefenen. Tegen 14u30 besluiten we te vertrekken en dalen verder af richting Lac de Tenehet. Morgen maken we de oversteek naar de Wildhornhut over het Schnidejoch. Ergens tussen de Col des Eaux Froides en het Lac de Tenehet besluiten we om een ideaal kampeerplaatsje te zoeken en de rest van de avond te genieten. Na een half uurtje vind ik een prachtig grasterrasje met zicht op het Lac de Tsuezier. Ik klim terug naar boven en overtuig Bart me te volgen met de rugzakken. Tot mijn opluchting is hij eveneens onder de indruk van de locatie en we besluiten de tent op te zetten. Deze avond eten we geen pasta maar een rijstschotel van Globetrotter Buitensportvoeding. Na het lezen van positieve commentaren in Op Pad kocht ik enkele weken terug wat maaltijden van deze Nederlandse producent. Het ideale moment dus om deze eindelijk eens uit te proberen. De rijst met kip en gember smaakt ons goed. We eten op een rots met zicht op het groenblauwe meer in de avondzon. Heerlijk!

Donderdag 11 augustus 2011

We staan weer op met een prachtig blauwe hemel. Via de oversteek van een lapiaz naar het Lac de Tenehet klimmen we nu naar het Schnidejoch (2756m). We moeten deze pas over om naar de Wildhornhut te gaan. De zware rugzakken en de hitte maken van deze stevige klim de laatste zware uitdaging. We lopen opnieuw ons eigen tempo. Ik kom als eerste aan en geniet van het uitzicht. Ik neem wat foto's en wat later komt ook Bart boven. Als beloning open ik het laatste blik ananas. Het fruit smaakt ons opnieuw en het sap verdelen we dankbaar. Van op deze col blijven we rechts van de Chilchligletsjer. Het pad is goed aangegeven met steenmannen en rood-witte markeringen. We dalen vlot langs de onderkant van de gletsjer en zien de hut liggen waar we een half uurtje later aankomen.

We nemen 5 minuten pauze aan de hut en vervolgen de weg naar de Iffigsee. De weg loopt langs het prachtige Iffigtal (dat me sterk aan de Mercantour doet denken) en al snel zijn we aan het meer. Het is een prachtig helderblauw bergmeer waar we een half uurtje rusten in de zon. Ondertussen besluiten we dat we vanavond terug naar België rijden. We zijn moe en voldaan. We hebben 4 prachtige dagen in de bergen gehad! Hopelijk doen we dit snel opnieuw!