Avonturen  //  Wandelen in de Vogezen

Comfortabele herfsttocht in de Vogezen

Deze bijdrage werd geschreven door Dries Bullynck.

Door geboorte en verbouwingen was ik dit jaar nog niet in de bergen geraakt. In september rijpte het plan om een korte trip naar de Vogezen te plannen. Bert en Bjorn reageerden enthousiast toen ik ze vroeg om mee te gaan en halfweg november stonden we klaar om te vertrekken...

Dinsdag 13 november 2012

Na een tussenstop in Tielt en anderhalf uur (!) file in Brussel kwamen we uiteindelijk een uur later dan gepland aan op Col De La Schlucht. Hier lieten we de auto staan en begonnen we aan onze trip van vier dagen. De lunch was al opgegeten in de auto dus stapschoenen aan, rugzak controleren, groepsfoto aan de auto en vertrekken maar!
Een echte inloop was er niet en dus moesten onze stramme spieren al direct een serieuze klim aanvatten. Gelukkig konden we boven direct al genieten van schitterende zichten vanaf de Belvedere Spitzenfels. De zon stond al redelijk laag waardoor de vallei al in een spookachtige en nevelige schaduw gehuld was.

We trokken rustig verder en na de leuke trapjes en de escalier de Hirchsteine (en een nieuwe groepsfoto met Munster in de verte) gingen we door richting Lac Vert. We trokken door een indrukwekkend oud bos met bemoste bomen en rotsen. De lange autorit en een opspelende maag en darmen bij mij (leve de kinderziektes die de papa's blijkbaar ook kunnen krijgen de dag waarop ze op tocht vertrekken...) zorgden er voor dat alles wat moeizaam ging, maar we genoten volop van het landschap en het speciale sfeertje door de langstrekkende mistvlagen en donkere valleien onder ons.
Door de opgelopen vertraging door de file vanmorgen, moesten we het laatste stuk vanaf Lac des Truites nog met onze koplampen lopen, maar dat zorgde alleen maar voor meer sfeer en de warme ontvangst in Gite d'étappe Le Pré du Bois was een fijne beloning na deze eerste stapnamiddag!
Na een lekkere douche, een uitgebreide en lekkere maaltijd in het gezelschap van de hele familie en nog eens de route voor morgen checken met Mario (die bij de milieupolitie werkt en dus de bossen rondom ons op zijn duimpje kent), vielen we snel in slaap in de lekker zachte bedden.

Woensdag 14 november 2012

Na een opnieuw uitgebreid ontbijt in gezelschap van de charmante gastvrouw, vertrekken met ronde buiken op onze langste stapdag (8 uren voorzien). Het is een beetje afwachten hoe Bjorn deze dag zal verteren aangezien hij voor het eerst een meerdaagse met rugzak stapt, maar na te zien hoe vlot hij gisteren stapte, verwachte ik geen problemen.
Vandaag konden we wel rustig starten met een redelijk vlakke route richting Col du Wettstein. We waren even onder de indruk van het militair kerkhof. Hier in de regio werd in verschillende oorlogen zwaar gevochten (1870, 1914-1918, 1940-1945) waardoor er verspreid over het landschap begraaf- en herdenkingsplaatsen zijn. Men wisselde hier in die periodes dus ook regelmatig van nationaliteit tussen Frankrijk en Duitsland.
We zakken verder richting Soultzeren (een naar mijn gevoel verder eerder anoniem stadje), steken de Petite Fecht over en stijgen direct weer naar de volgende rug. Vanmorgen vertrokken we nog in de mist, maar ondertussen is die volledig verdwenen en genieten we van het stralende zonnetje op onze gezichten. De aangename warmte doet deugd en de eerste laagjes kledij gaan af. Wat een verschil met het eerder kille weer van gisteren!

Aan de voet van Le Petit Hohneck nemen we onze middagpauze, genietend van het zonnetje, het zelfgebakken hikingbrood en een stukje worst, kaas en chocolade. We komen er ook de eerste andere stappers tegen in twee dagen tijd! Het feit dat heel wat hutten en hotels gesloten zijn tussen 11 november en 15 december laat zich duidelijk voelen.
Onze pauze hebben we niet zo goed gepland want met onze volle magen moeten we direct terug vol aan de bak voor een forse klim naar de Ferme Auberge de Schiessroth (ook gesloten). Hier komen we voor het eerst oog in oog te staan met de Hohneck. Nog even geduld, overmorgen staat die op het programma. Na wat genieten van de uitzichten zakken we direct door naar het Lac de Schiessrothried. Een toffe maar felle afdaling die door de verschillende beekjes af en toe wat gladjes ligt. Van vermoeidheid nog geen sprake bij mijn trawanten en na een korte sessie kaart en kompas en kruispijling maken, zakken we verder via een ruw pad langs lac de Fishboedle naar onze eindbestemming Mittlach waar we, exact 8u na ons vertrek, opnieuw warm onthaald worden in hotel Valneige. Wat wil je, als je de enige gasten van de week bent?

Na een lekkere douche nemen we een pintje in de bar (tevens lokaal café) en maken Bert en Bjorn het marsplan voor morgen. We hadden afgesproken om er een rustig dagje van te maken, maar er is zo veel te zien in de omgeving dat ze er toch weer een tochtje van 7 stapuren van gemaakt hebben. Benieuwd hoe we dat morgen gaan verteren!
Daarna verleggen we ons naar het restaurant en genieten we van een lekkere Bekaoffa. Dit is een lokale specialiteit! Van drie soorten vlees, gemarineerd in witte wijn, aardappelen en groentjes maken ze een heerlijk stoofpotje. Lege magen, lekker eten en een zalig flesje wijn zorgden ervoor dat er niet veel meer gezegd werd aan tafel!
We worden heel vriendelijk bediend, opnieuw een voordeel als er maar drie gasten in het hotel zijn.
Nadat we de bar gesloten hadden (de uitbaatster was al naar huis) konden we bijna niet wachten om te genieten van een nieuwe, zalige nachtrust.

Donderdag 15 november 2012

Vanmorgen is het nog kouder dan gisteren. De grasveldjes liggen er gerijpt bij, de kindjes die naar school vertrekken hebben de mutsen stevig over de oren getrokken en de papa's krabben furieus aan de voorruiten van de auto!s. Maar wij zijn lekker op vakantie en vertrekken richting de top van de Schnepfenriedkopf!
Het begin van de tocht is een heel lange klim van bijna 2,5 uur tot op de top! Zigzaggend door het bos, wordt de helling steeds minder steil tot we net onder de top op een halfverharde weg uitkomen. We nemen dan maar de skipiste recht omhoog. We proberen verschillende methodes uit, maar zowel zigzaggen als recht omhoog zorgt er voor dat we tegelijk aankomen op onze eerste echte top van de reis.
Prachtig zicht 360° rondom ons! De Rijnvallei ligt alweer onder een dik wolkendek en dat verspreidt zich langzaamaan in de aangrenzende valleien.

Wij zitten echter zalig in het zonnetje en een lekker briesje fluit rondom onze oren. Genieten!
Na een hapje en een drankje volgen we de kam richting Col du Platzerwaes.
Vanaf daar gaat het weer rustig bergop richting Le Lauchenkopf waarna we opnieuw zakken naar de Col d'Hahnenbrunnen. Ik kom iets later aan dan mijn kompanen (leve de kinderziektes en noodzakelijk sanitaire stops in de bossen) die zich alweer zalig geïnstalleerd hebben in het zonnetje op het terras van de gesloten Ferme Auberge.

Een uitgebreide middagpauze later zijn we weer klaar voor het vervolg en nemen de hoofdkam in noordelijke richting. Een rustige stukje inlopen met de volle magen (we leren bij) en prachtig zicht op het wolkendek in de valleien links en rechts van ons.

Net voor de klim naar Le Schweisel slaan we in NNO richting af en zakken terug richting Mittlach. Eerst door een open vlakte en later weer door een prachtig oerbos met bemoste stenen en stammen komen we langzaamaan de mist ingestapt. We stoppen nog even bij de cascade voor een fotosessie, doen onze warme jassen terug aan en stappen dan snel in de klamme mist richting hotel Valneige.

Het was weer een prachtige stapdag! Goed gepland, Bert en Bjorn ;-). We genieten dus weer van de douche, de pintjes in de bar, het rustige avondmaal en een spelletje Boonanza.
Morgen de laatste dag met ons letterlijk en figuurlijk hoogtepunt op het programma, de Hohneck!

Vrijdag 16 november 2012

De laatste dag van de tocht, altijd iets speciaals om te vertrekken. Ik merk het ook aan mijn tochtgenoten. De gesprekken aan de ontbijttafel blijven duren, we stellen het definitieve vertrek (onbewust?) wat langer uit, maar uiteindelijk moeten we toch vertrekken.
Met temperaturen net boven het vriespunt maar met een stralend zonnetje op de toppen vertrekken we richting de hoofdkam van de Vogezen. Een trage maar lange klim leidt ons via Kolbenwasen (met de opmerkelijke grote boom) naar het Lac d' Altenweiher. We bekijken de route vanop de dam en vatten vol goede moed de volgende klim aan richting de hoofdkam. We beslissen om de langste route te nemen onder de Rainkopf door.
Het blijkt een goede beslissing te zijn want het wordt een zalige route! We zigzaggen door oude bossen naar boven.
De steile hellingen onder ons vragen soms wat mentale aanpassing van ons groepje maar algauw wendt ook dit snel. Voor mij was dit het mooiste deel van onze vierdaagse!

Boven op de kam gaan we noordelijk richting de platte kale top van de Kastelberg. Onder de skilift door bereiken we het vlak wat voor de top moet doorgaan. Ook hier nemen we de tijd om te genieten van het vergezicht. De opnieuw door de wolken afgesloten Rijnvallei met daarachter de toppen van het Zwarte Woud en heel in de verte blinken de gletsjers en sneeuwtoppen van de Alpen!
We zakken en stijgen dan terug verder richting de Hohneck. We kijken het komdal in richting Lac de Shiessrothried, waar we twee dagen geleden nog uitgerust hebben en vol verlangen omhoog keken naar deze top. Spectaculair uitzicht!
Hier is het duidelijk gemakkelijk om met de auto tot vlak bij de top te rijden. Voor het eerst houden we onze middagpauze, omringd door bejaarden en honden. 't Is weer eens iets anders.
Wat vlugger dan we op voorhand gedacht hadden, trekken we onze rugzakken voor de laatste keer weer aan en zakken richting col du Falimont. Hier wacht ons een "hooggebergte-afdaling" in mini-formaat. We zakken zeer snel via een steile zigzag en af en toe moeten we sneeuwresten oversteken. Meestal verloopt het vlot, maar op een gegeven punt is de sneeuw echt een ijslaag geworden waar we gewoon met onze schoenen geen treden in kunnen hakken. We proberen er boven en er onder te passeren en na wat stress en bibberen kunnen we terug verder zakken richting het veengebiedje onderin het Frankenthal. Via een vlonderpad bereiken we een pad waar we in het gezelschap van een familie eventjes samen opstappen richting Sentier des Roches.

Onze tochtgenoten van de korte termijn stijgen hier weer richting Les Trois Fours en de hoofdkam, maar wij nemen vol goede moed de Sentier Des Roches, onze laatste uitdaging voor het einde. We fantaseren al over een lekker pizza in het Italiaans restaurant van ons hotel van vanavond!
De Sentier Des Roches is een lekkere uitdaging, maar voor wie nog weinig stapervaring heeft en misschien ook wat hoogtevrees heeft, kan de uitdaging toch wat groter zijn. Ik kon er volop van genieten! Je loopt echt midden in de rotswand, met een fantastisch zicht in de vallei! De route zelf is op zich redelijk eenvoudig. Je kan altijd stappen, maar je moet wel wat gewoon zijn om op blokken te lopen want een mooi pad is het wel nooit en waar het pad wat "luchtig" wordt of er een grote stap is, werden kabels of trapjes en ladders voorzien.
De vermoeidheid begint hier en daar wat de kop op te steken, maar na een leuk einde komen we weer boven aan Col de la Schlucht voor een nieuwe groepsfoto aan de auto. Het stappen zit er op! Een fijne vierdaagse in leuk gezelschap die al weer veel te snel voorbij gevlogen is.

We springen in de auto en rijden richting Le Bonhomme en ons laatste hotel.
Onderweg stoppen we nog even aan de Gazon Du Faing waar we op de belvedère nog even genieten van de ondergaande zon. In het donker komen we aan aan ons laatste hotel, inclusief Italiaans restaurant. Pizza 4 kazen, here I come!

Het moet gezegd, het was eigenlijk onze minste slaapplaats van de vier nachten. Een dubbel bed waar Bert en ik gezellig zullen moeten slapen kan de pret echter niet bederven en we gaan na de ingewikkelde douche ("Hoe werkt die kraan hier eigenlijk??") vol goed moed naar het restaurant. Ontgoocheling! Een Italiaans restaurant in Frankrijk heeft blijkbaar geen pizza's op de kaart? Dan maar Sauerkraut voor mij, Bekaoffa voor Bert (hij krijgt er niet genoeg van) en een hammetje voor Bjorn. Toch wordt het zalig genieten van ons laatste avondmaal. Als "dessert" krijg ik van mijn tochtgenoten nog een lekkere fles duvel en een boek. Merci gasten!
We kruipen iets zatter dan anders in ons bed, klaar om morgenochtend terug te rijden richting België. Het was de moeite. Hebben we de eerst van een reeks tochten samen gelopen? De toekomst zal het uitwijzen.