Deze bijdrage werd geschreven door Benny Verberck en Hilde De Bondt.
.jpg)
Al een paar jaar speelde het idee bij Hilde, mijn echtgenote, en mezelf om ons nog eens onder te dompelen in de wildernis van de Schotse Highlands.
Verschillende alternatieven werden onder de loep genomen en uiteindelijk kozen we het eerste gedeelte van de Cape Wrath trail uit.
Deze wordt in de gevonden literatuur toch als ‘uitdagend’ bestempeld en dat trekt ons als iets meer ervaren bergwandelaars wel aan.
De trekking voert ons door het desolate Noord Westen van Schotland. In de gevonden Cicerone guide “The Cape Wrath Trail” beschrijft
auteur Iain Harper dat het grootste gedeelte over padloos terrein verloopt en er regelmatig rivieren moeten worden overgestoken zonder brug.
We kiezen de maand april om, met succes, de gevreesde midges te vermijden. De tocht lopen we in volledige autonomie: alles wat we nodig hebben voor de komende dagen, wordt op de schouders meegezeuld.
De overnachtingplaatsen zijn sowieso schaars. De mogelijkheid om onderweg proviand in te slaan zeer miniem.
We boeken een vlucht met KLM vanuit Brussel naar London Heathrow om van daaruit verder naar Glasgow te vliegen. Vanuit de grootste stad van Schotland nemen we de bus naar Fort William. Vervolgens springen we trein op richting Glenfinnan van waaruit we starten met onze trekking.
Op vrijdag 18/4 begeven we ons op een onmenselijk vroeg uur naar Zaventem om naar Londen te vliegen.
De veiligheidsmaatregelen in Londen zijn zeer tijdrovend maar na twee verlaten we dan toch deze gigantische luchthaven richting Glasgow.
Hier aangekomen is het onmiddelijk spannend. Onze rugzakken rollen immers als allerlaatste van de verkeerde transportband.
We bussen vlotjes naar de busterminal aan Buchananstreet in de binnenstad. Het is wel even slikken als de bediende ons vertelt dat alle bussen naar Fort William voor die dag volgeboekt zijn.
We reppen ons dan ook terug naar het Central Station waar we met wat geluk nog een ticket kunnen bemachtigen voor de drie en half uur durende treinrit naar Fort William.
Niettemin met vier uur vertraging tot gevolg. De uitbaters van de B&B worden verwittigd van ons late (22.30h) aankomstuur.
Het weer in Glasgow is prachtig en we doden de tijd op een van de mooie pleinen in deze gezellige stad.
Ook brengen we met succes een bezoek aan de lokale outdoor shop op zoek naar gas voor onze primusbrander.
De treinrit is echt prachtig! We passeren verschillende Loch’s (Schotse meren) en ook herkennen we verschillende stopplaatsen van de West Highland Way (die we lang geleden ooit afwandelden). Rond 23u30 kruipen we doodmoe in ons bed van de B&B, waar we zeer vriendelijk werden onthaald door de Nederlandse uitbaatster.
.jpg)
Afstand: 22.1 kilometer
Hoogtemeteres: 768 meter gestegen, 700 meter gedaald
Zaterdag 19/4 nemen we om 8u30 de trein naar Glenfinnan. Eigenlijk is dit al de tweede etappe van de beschreven trail. We hebben immers gekozen om het eerste, gemakkelijkere gedeelte te schrappen. Het stationnetje is knap gelegen en we wandelen met onze zware rugzakken eerst over de viaduct trail, die bekend en beroemd geworden is door de Harry Potter films. Het eerste gedeelte is simpel en verloopt over een verharde baan. We houden even halt aan de Corryhulli bothy waar zelfs elektriciteit aanwezig is. Bothy’s zijn primitieve berghutten die als noodschuilplaats zijn ingericht. Meer info hierover vind je op www.mountainbothies.org.uk. Vanaf de eerste bergpas tussen Streap en Sgurr Thuilm (de namen van de bergen zijn voor ons absoluut niet uitspreekbaar of onthoudbaar) wordt het pad iets moeilijker. Na een paar honderd meter verdwijnt het zelfs totaal. We volgen de contouren van de zeer natte Gleann Cuirnean vallei richting Noord oosten. Vorderen doen we zeer traag door de befaamde moors: zeer natte en modderige grond die bij elke pas je schoenen en wandelstokken vastzuigt. Als we uiteindelijk aankomen aan de brug over een rivier, denken we dat het zwaarste deel van de dag achter ons ligt. Deze gedachte wordt direct onderuitgehaald door nog brutaler terrein waar je door een moeras waadt dat soms heupdiepe modderstroken verbergt. Deze kilometer hard labeur kost ons algauw een anderhalf uur om vervolgens doornat op een bospad uit te komen dat ons naar de Achuil bothy leidt. Gelukkig is het prachtig weer en kiezen we een war verder en hoger gelegen plekje om onze tent op te stellen. Zowel ik als Hilde zijn beiden uitgeput van de strijd met het woeste terrein. De omgeving is onwerkelijk mooi. Ook ben ik blij met de beslissing om op het allerlaatste moment toch een korte broek mee te nemen.
.jpg)
Afstand: 25.5 kilometer
Hoogtemeteres: 1076 meter gestegen, 1119 meter gedaald
Na een diepe en deugddoende slaap zijn we vandaag redelijk vroeg uit de veren. Geroutineerd staan we op, en nemen we een ontbijt. We kunnen al snel beginnen aan onze tweede dag.
De route neemts ons langs een bosrand door de Glen Dessary vallei. Al snel is er weer heel weinig spoor waar te nemen. Ook hier is de zompige grond de factor die onze stapsnelheid bepaalt.
We trekken langs enkele mooie meren tot de rand van het Loch Nevis waar volgens de literatuur de mooist gelegen bothy van Schotland verborgen ligt, Sourlies bothy.
Deze 10 kilometer duren maar liefst vier uur om af te leggen. We genieten van de omgeving, vinden een geocache (!) en trekken dan verder over het kleine schiereiland (het is hoog water).
We steken een lange, natte vallei over en zoeken onze weg over steilere bergflanken naar een pas (Mam Undalain). Die steken we over om iets onder de col onze tent op te slaan.
Zowel Hilde als ik voelen ons al iets minder uitgeput dan gisteren.
Net voor ons avondmaal merk ik de nadelen van de korte broek op. Verschillende teken hebben zich vastgezet op mijn benen en ik moet ze verwijderen met de tekentang. De kleine wondjes worden voor alle zekerheid zorgvuldig ontsmet.
.jpg)
Afstand: 25.2 kilometer
Hoogtemeteres: 993 meter gestegen, 636 meter gedaald
Het is al heel wat kouder deze ochtend. We beginnen de dag met een afdaling naar de Barrisdale Bay en de boerderij die daar een kampeerterrein en bothy uitbaat. De Gleann Unndalain vallei is prachtig en we zien nog enkele authentieke Schotse pinetrees staan. Hier zien we enkele tentjes staan maar veel leven is er op de camping niet te bespeuren. Even volgen we een berijdbare weg om dan terug over een goed pad omhoog te klimmen richting de enkele huisjes van Kinloch Hourn. We hebben steeds zicht op de mooie Loch Hourn. Als we bijna aan de asfaltweg en parking komen, vinden we nog een zestal geocaches. Even voorbij de parking is een boerderij annex B&B waar we een warme sandwich eten met een pot dampende thee. De onvriendelijke boerin blijkt ook niet echt een keukenprinses te zijn. Niettemin sparen weer een paar sneetjes brood uit. Van hieruit klimmen we de vallei uit over steile maar goede paden die steeds vager worden. Het duurt niet lang of we zijn ons terug door zompige valleien naar boven aan het worstelen. We vinden, wonder boven wonder, een redelijk droog plekje aan het einde van de Allt Coire Mhalagain vallei. Onderweg zien we verschillende herten. Zowel een paar levende als dode exemplaren. Op de boerin na komen we ook vandaag geen levende ziel tegen. Het is al 18 uur waneer we eindelijk de rugzak afgooien en de tent opzetten.
.jpg)
Afstand: 30.8 kilometer
Hoogtemeteres: 984 meter gestegen, 1122 meter gedaald
Vannacht hebben we veel regen en zeer stevige wind gehad waardoor onze Hilleberg Nallo tent zwaar op de proef werd gesteld.
Veel slaap zat er dus niet in. De eerste klim van de dag valt dan ook erg zwaar als ontbijt. Gelukkig blijkt, ondanks het wolkendek, de omgeving van een bijzonder schoonheid te zijn.
Op onze eerste pas van de dag is het over rotsachtig terrein met wat sneeuwveldjes moeilijk oriënteren.
De afdaling naar de bewoonde wereld aan Shiel bridge loopt over een prachtige bergkam om dan langs een wilde en natte berghelling af te dalen.
Vervolgens krijgen we weer het gekende modderterrein voorgeschoteld tot aan een rivier die we, met onze getten aan, moeten doorwaden. Hierdoor geraken we met redelijk droge voeten aan de overkant.
We volgen nu een paadje dat ons langs een paar mooie wandelbruggen naar de drukke baan A87 brengt. Hier is een benzinestation met een winkel waar we wat beschuit, twee sandwiches en bananen kopen.
De man in de winkel zoekt voor ons het weerbericht op. Aan zijn houding valt af te leiden dat we niet zo fris meer ruiken. Hoe zou dat komen?
We vervolgen onze tocht langs de drukke A87. We kunnen de drukke weg even vermijden door langs de kust te wandelen. Hier spotten we twee baltsende zeehonden.
Vervolgens een redelijk saai stuk naar een kampeerterrein in Morvich waar we de Cape Wrath Trail achter ons laten. We wandelen door de sombere Gleann Lichd vallei,
passeren het vervallen Glenlicht House en klimmen verder langs de Alt Grandda waterfalls om dan in de regen en harde wind een plaats te vinden voor onze tent.
Herten blijven ons van op een afstandje bekijken en sinds Morvich zijn ook de schapen van de partij. Van menselijke soortgenoten is niets te bespeuren.
Na veel twijfelen (hoe groener en platter, hoe natter) springen we een riviertje over om een redelijke tentplaats te vinden.
Tussen regenbuien in zetten we de tent op en koken we ons potje onder het tentzeil. De wind komt langs alle kanten aanzetten maar we staan hier mooi en ver weg van alles.
Ik heb veel baat van mijn waterdichte sealskin kousen want van zodra ik op mijn crocs de tent verlaat sta ik in diep en zompig modderterrein.
Afstand: 32.3 kilometer
Hoogtemeteres: 958 meter gestegen, 1132 meter gedaald
Het houdt vannacht op met regenen en de wind blaast de tent bijna volledig droog. We breken vlot op en trekken verder naar het meest afgelegen hostel van het Verenigde Koninkrijk: Alltbeithe. Er komt rook uit het hutje maar we laten het voor wat het is en steken de brug over. We vervolgen onze weg door wederom brutaal en nat terrein dat er alles aandoet om onze stokken en bergbottinnen vast te zuigen. Onze getten bewijzen weer hun nut vandaag. Er is geen pad en we vorderen traag maar dat zijn we ondertussen gewoon. We gaan over een pas en vinden terug een begaanbaar pad dat afdaalt naar de verschrikkelijke, drukke baan A 87. Onderweg komen we twee vriendelijke bergwandelaars tegen die, nadat we verklaarden Belgen te zijn, een monoloog houden over de gevaren van het nationalisme. Ik vermoed dat de buitenlandse pers een niet al te genuanceerd beeld van ons landje ophangt maar dat zal me op deze moment worst wezen.
.jpg)
Spijtig genoeg moeten we een stukje de drukke baan volgen (ook hier weer een dood hert, waarschijnlijk een verkeersslachtoffer) om vervolgens in te slaan op een rustig bergpad van Cluanie.
We hebben nu zicht over Loch Cluanie en worden even overdonderd als er een C 130 Gunship vlak over onze hoofden door het dal en laag over de Lochs scheert.
Het pad is redelijk goed tot de Creag Liathais pas. Van hieruit dalen we af naar de natte Glen Loyne vallei. Hier komen we een trekster tegen die alleen op pad is.
We zijn de eerste mensen die ze sinds drie dagen tegenkomt.
We moeten opnieuw de rivier over. Door stevig door te stappen en te rekenen op het goed functioneren van onze getten houden we onze voeten redelijk droog.
Dan volgt een lange, zware en natte klim waarbij we de oudste boom van Schotland passeren om vervolgens af te dalen tot aan het asfalt langs Loch Garry.
We zijn moe, het is al laat en we beslissen om naast een brug niet ver van de rustige baan onze tent op te slaan.
Afstand: 34.1 kilometer
Hoogtemeteres: 626 meter gestegen, 686 meter gedaald
We denken dat het vandaag een plat parcours wordt dat ons over gemakkelijke paden naar de Great Glen Way leidt.
Dit is een officiële lange afstandswandeling die Fort William verbind met Inverness en als mooi en makkelijk wordt beschreven.
Eindelijk een walk in the park, dachten we… Niet dus!!
We starten over de asfalt baan die we verlaten als we het Loch Garry oversteken om dan op zeer zompig en moeilijk terrein uitkomen.
De eerste uren van de dag is het zwoegen en ploeteren om aan de vervallen huisjes van Garrygualach te geraken.
Onze snelheid is hier gedaald tot slechts één kilometer per uur. Na een tijdje komen we op een goed pad uit.
Vanaf nu is het altijd vals plat en na onze dagelijkse vechtpartijen met de Schotse ondergrond hebben we eindelijk vaste bodem onder de voeten.
Dit werkt natuurlijk niet in ons voordeel want we stappen nu onbewust veel te snel.
Ook maak ik nu mijn eerste navigatiefouten door niet meer op de kaart of de GPS te letten. We stappen immers langs een mooie rivier waar wildwaterkayakkers onze aandacht trekken.
Ik brei er dan maar een anderhalve kilometer overbodige lus aan. Wanneer we Invergarry passeren zijn we stijf en moe en zoeken we een plaats op om onze tent te zetten.
We zitten nu op de Great Glen way en de bewoonde wereld is vlakbij. Toch vinden we nog een plekje aan een oude steengroeve waar we min of meer ongezien onze tent kunnen plaatsen.
Aan de overkant van Loch Lochy horen we het verkeer voorbijrazen.
.jpg)
Afstand: 34 kilometer
Hoogtemeteres: 385 meter gestegen, 439 meter gedaald
We staan vroeg op en na wat wikken en wegen beslissen we om maar te voet naar Fort William terug te wandelen. Het gaat over gemakkelijk terrein langs een kanaal en de architecturale hoogstaande sluizen van de Neptune’s Staircase (8 sluizen vlak achter elkaar). We komen op een redelijk uur aan in Fort William waar we ons tegoed doen aan de beroerde Schotse keuken, lekker bier en een echt bad. Ik besluit om toch ook maar een douche te nemen nadat de dame spontaan twee stappen naar achter zet als we de B&B binnen stappen.
Wij boekten een vlucht bij KLM richting Glasgow met tussenstop op Londen Heatrow. Vanuit Glasgow namen we nog een bus naar Glenfinnan.
LiteratuurCicerone guide: The Cape Wrath Trail by Iain Harper. ISBN 9781852846671
Materiaal
.jpg)
Prachtige tocht die echt een kolfje naar ons hand was. Prachtige natuur, woest en ruuw overgoten met een sausje Schots weer.
Het gevoel van echte wildernis en desolaatheid maakten deze tocht voor ons een echte topper.
Misschien niet echt een aanrader om als eerste autonome trekking te doen maar niettmin een absolute aanrader.
Ik las op een blog dat er trekkers zijn die dit niet als een zware tocht aanzien.
Voor ons, en we hebben toch al enkele jaren ervaring met trekkings over de hele wereld, was het toch wel een zware maar doenbare tocht.
We hadden wel redelijk wat geluk met het weer. Misschien vraag je je dan af waarom we deze toch in april ondernamen en niet in de zomer?
Geloof ons: een zwarte wolk vraatzuchtige midges zijn echt geen aanrader. Check it out yourself...